به من بیاموز ، دوست بدارم کسانی را که دوستم ندارند
گریه کنم برای کسانی که هیچگاه غم مرا نخوردند
لبخند بزنم به کسانی که هرگز تبسمی به صورتم ننواختند
و عشق بورزم به کسانی که عاشقم نیستند   

شیخ جواد نصیری: متولد نگین سرسبز ایران روستای وطن.

ترم اول با او در یک اطاق زندگی می کردم. از همان ابتدا احساس می کردم که این فرد یک شخص عادی نیست.رفتارش،نگاهش،غاطی کردنش،کلام زیبا و دلنشینش در توصیف اساتید،سخن نغز و ودلکش و طنزش در وصف دانشکده،همه و همه یک دنیا نکات آموزنده داشت. اهل ریاضت و نماز اول وقت بود. در خوراکش دقت می کرد. از داد و فریاد های ظهرش که در خوابگاه فریاد میزد سجاد عدس هسته بیا ناهار گرفته تا غذاهای آن چنانی.
بیشتر دانشجویان دانشکده به دلیل تلاش و پشتکارش در مطالعه و کسب علم و دانش و حفظ قرآن او را علامه صدا می زدند. بخشی از ایام تحصیل را هم نشین سیوطی بود. در مطالعه و درس خواندن حرف اول را می زد.از مطالعه در کنج همین کتابخانه گرفته تا ساعت ها مطالعه در کتابخانه آستان قدس.بعد از مدیر وبلاگ رتبه برتر آزمون کارشناسی ارشد را کسب کرد.هنگامی که بر روی دوچرخه رکاب می زد گویی بر روی عرش حرکت میکرد. ابهت و وقارش زبان زد خاص و عام بود.

خدا را شکر میکنم که بیشتر دوران کارشناسیم را هم اطاق و همنشین وی بودم.(به دلیل این که شاید ایشون راضی نباشند از گفتن خصوصیات عبادی و وصف دل پاک و صاف و صادق و دیگر مسائل عرفانی وی معذورم)

با آرزوی موفقیت و طول عمر با عزت و برکت برای این شیخ کبیر.

سلام دوستان هر چند شاید پیشنهادم تکراریه اما احساس کردم بگم بد نیست.
فیلم((پدری به رنگ خورشید)) را اگر ندیدید حتما ببینید.بسیار جالب انگیز قشنگ احساسناکه.
شرح حال یک دختر بچه شهید که بابابزرگش رهبر عزیزمونه. برای رفتن به بیت رهبری مسافتها راه را تنها با تنگ ماهی قشنگش طی میکنه.
پیشنهاد میکنم خانم هایی که فرزند شهیدهستند این فیلم را نبینند.
به نظرم این فیلم خیلی معنا و مفهوم را در مورد رهبرمون میرسونه، پدری به رنگ خورشید..... رهبر نه.....یک پدر

رسیده‌ام به خدایی که اقتباسی نیست
شریعتی که در آن حکم‌ها قیاسی نیست

خدا کسی‌ست که باید به دیدنش برویم
خدا کسی که از آن سخت می‌هراسی نیست

فقط به فکرِ خودت باش، ای دلِ عاشق
که خودشناسیِ تو جز خداشناسی نیست

به عیب‌پوشی و بخشایشِ خدا سوگند
خطانکردنِ ما غیرِ ناسپاسی نیست

دل از سیاستِ اهلِ ریا بکن، خود باش
هوای مملکتِ عاشقان سیاسی نیست

فاضل نظری

راستی کی همرنگ کی شده؟!

ادامه مطلب...

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان*قال و مقال آدمی میکشم از برای تو

از دعاهای رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلّم):

اللهم ارزقنی حبّک
و حبَّ مَن یُحبّک
و حبَّ ما یقرّبنی إلی حبّک
و اجعل حبَّک أحبَّ إلیَّ مِن الماءِ البارد

یاد امام جماعت نمازخونه کتابخونه آستان قدس به خیر...

کارورزی 1 رو باید تو مدرسه ی دیانت که جاش تو کوچه ی کنار دانشکده بود می گذروندم. یه دیستان پر از بچه های قد و نیم قد شیطون و آروم، بازیگوش و باهوش، ظالم (!) و مظلوم و خلاصه همه جوره. بیشتر سر کلاس اول می رفتم. خانم معلمشون هفته ای یه روز مرخصی داشت، سه شنبه ها. ساعت اول که بچه ها شاداب تر بودن قرآن کار می کردیم، ساعت دوم بخوانیم و بنویسیم بود که نقاشی کار می کردیم!!! و دو ساعت بعدم که به اندازه ی یک روز کامل کارگری تو سخت ترین شرایط آب و هوایی (عجب تشبیهی شد) ازم انرژی می گرفت ورزش بود، فقط منتظر بودم کی تموم می شه برم تو دفتر با یه لیوان چایی حنجرمو از عزا در بیارم. بگذریم...
یه روز اول صبح که وارد کلاس شدم مثل همیشه بچه ها که تا قبل از ورود من تو کلاس پخش و پلا بودن و سرو صدا می کردن، شروع کردن به رفتن سر جاهاشون... هنوز به سمت صندلی نرفته بودم و بچه ها هم هنوز کامل سر جاهاشون ننشسته بودن که یهو یکی از بچه های شیطون و حرص درآر کلاس دویید طرفمو بغلم کرد (البته قدش به پاهام بیشتر نمی رسید!)، گفت: «آقا ما شما رو از مامانمونم بیشتر دوست داریم...» وای... برای چند لحظه رفتم تو فضا... چه قدر از خودم خوشم اومد تو اون لحظات: بچه ست... از ته دلش حرف می زنه... حتماً معلم خوبی بودم که همچین بچه ی حرف گوش نکنی با من مأنوس شده... تو همین فکرا بودم که یادم اومد یه روز آقای ناظم گفته بود: «...این دانش آموز با نامادری زندگی می کنه!»