شیخ جواد نصیری: متولد نگین سرسبز ایران روستای وطن.

ترم اول با او در یک اطاق زندگی می کردم. از همان ابتدا احساس می کردم که این فرد یک شخص عادی نیست.رفتارش،نگاهش،غاطی کردنش،کلام زیبا و دلنشینش در توصیف اساتید،سخن نغز و ودلکش و طنزش در وصف دانشکده،همه و همه یک دنیا نکات آموزنده داشت. اهل ریاضت و نماز اول وقت بود. در خوراکش دقت می کرد. از داد و فریاد های ظهرش که در خوابگاه فریاد میزد سجاد عدس هسته بیا ناهار گرفته تا غذاهای آن چنانی.
بیشتر دانشجویان دانشکده به دلیل تلاش و پشتکارش در مطالعه و کسب علم و دانش و حفظ قرآن او را علامه صدا می زدند. بخشی از ایام تحصیل را هم نشین سیوطی بود. در مطالعه و درس خواندن حرف اول را می زد.از مطالعه در کنج همین کتابخانه گرفته تا ساعت ها مطالعه در کتابخانه آستان قدس.بعد از مدیر وبلاگ رتبه برتر آزمون کارشناسی ارشد را کسب کرد.هنگامی که بر روی دوچرخه رکاب می زد گویی بر روی عرش حرکت میکرد. ابهت و وقارش زبان زد خاص و عام بود.

خدا را شکر میکنم که بیشتر دوران کارشناسیم را هم اطاق و همنشین وی بودم.(به دلیل این که شاید ایشون راضی نباشند از گفتن خصوصیات عبادی و وصف دل پاک و صاف و صادق و دیگر مسائل عرفانی وی معذورم)

با آرزوی موفقیت و طول عمر با عزت و برکت برای این شیخ کبیر.