دو ماه پیش طرح صحیفه خوانی گذاشتیم (10 دی 1390) ولی متأسفانه هنوز یک دورم تموم نشده، الآن دعای بیست و ششم (دعای حضرت امام سجاد علیه السلام برای همسایگان و دوستان) امیدوارم به زودی یه دور رو تموم کنم. منتظر گزارش جواد و احمد و بقیه ی شما هم میمونم. التماس دعا

کسی که عکسشو در ادامه ی مطلب خواهید دید، یکی از دوستان بسیار عزیز و گرامی بنده است. همیشه همراه و همزبون. اومدنش به دانشکده برای من خیلی امید دهنده بود. البته به دلیل کاری که داشت ممکنه بعضیا خاطره ی «ناخوب» هم ازش داشته باشن، خب ویژگی بعضی کارا همینه دیگه؛ نمی شه که همیشه همه رو راضی کنی. بگذریم... لبخندش هیچوقت یادم نمیره.¹
ادامه مطلب...

به نظر من ماها با «رأی دادن»، با دشمنای، خارجی می جنگیم، و با «رأی دادن به اصلح» با دشمنای داخلی. حالا بازم رأی سفید خوبه؟

این دعا قسمتی از دعای بیست و چهارم صحیفه سجادیه است. دعای حضرت در حق پدر و مادرشون. پیشنهاد می کنم همه ی دعا رو بخونید، چون تک تک جملاتش قشنگه... خیلی قشنگه.
برای این که قسمت بیشتریش رو بیارم، فقط همین چند جمله رو عربی نوشتم:
... بار خدایا، درود بفرست بر‌ محمد ‌و‌ خاندانش ‌و‌ وظیفه ام را‌ نسبت به‌ پدر ‌و‌ مادرم به‌ من‌ الهام کن ‌و‌ همه دانش خدمتگزارى به‌ ‌آن دو‌ را‌ به‌ من‌ بیاموز...
اَللَّهُمَّ اجْعَلْنى اَهابُهُما هَیْبَةَ السُّلْطانِ الْعَسُوفِ، وَ اَبَرُّهُما بِرَّ الْاُمِّ الرَّؤُوفِ، وَاجْعَلْ طاعَتى لِوالِدَىَّ وَ بِرّى بِهِما اَقَرَّ لِعَیْنى مِنْ رَقْدَةِ الْوَسْنانِ، وَاَثْلَجَ لِصَدْرى مِنْ شَرْبَةِ الظَّمْئانِ حَتّى‏ اُوثِرَ عَلى‏ هَواىَ هَواهُما...
بار خدایا، چنان کن که‌ هیبت پدر ‌و‌ مادرم در‌ دل من‌ چنان باشد که‌ هیبت پادشاهى سخت مهیب، ‌و‌ به‌ ‌آن دو‌ نیکى ‌و‌ مهربانى کنم آنسان که‌ مادرى مهربان به‌ فرزند خود نیکى ‌و‌ مهربانى کند. خداوندا، فرمانبردارى از‌ پدر ‌و‌ مادر ‌و‌ نیکى ‌و‌ مهربانى مرا در‌ حق ایشان براى من‌ شادى بخش تر گردان از‌ به‌ خواب رفتن بى خوابى کشیدگان ‌و‌ آب سرد نوشیدن جگرسوختگان، تا‌ میل ‌و‌ خواهش ایشان را‌ بر‌ میل ‌و‌ خواهش خویش برترى نهم
بار خدایا، هر‌ ناپسند که‌ از‌ من‌ در‌ حق ‌آن دو‌ سر‌ زده ‌را‌ سبب کاستن از‌ گناهانشان ‌و‌ علو درجاتشان ‌و‌ افزونى حسناتشان قرار ده‌ اى خداوندى که‌ سیئات را‌ به‌ چند برابر حسنات بدل مى فرمایى.
اى خداوند، حق ایشان بر‌ من‌ واجبتر است ‌و‌ احسانشان در‌ حق من‌ دیرینه تر ‌و‌ نعمتشان بیش از‌ ‌آن است که‌ من‌ بخواهم به‌ عدالت قصاص کنم یا‌ به‌ مثل مقابله. اى خداوند، اگر چنین کنم، پس‌ ‌آن همه سالها که‌ در‌ پرورش من‌ سر‌ کردند ‌و‌ ‌آن همه رنج که‌ در‌ نگهدارى من‌ بر‌ خود هموار ساختند ‌و‌ ‌آن همه سختى که‌ به‌ جان خریدند تا‌ من‌ در‌ آسایش باشم، چه خواهد شد؟
بار خدایا، بر‌ محمد ‌و‌ آل‌ او‌ ‌و‌ ذریه ‌ى‌ او‌ درود بفرست ‌و‌ پدر ‌و‌ مادر مرا به‌ برترین موهبتهایى که‌ خاص پدران ‌و‌ مادران بندگان مومن خود گردانیده اى، مخصوص گردان.
خداوندا، پس‌ از‌ هر‌ نماز من‌ ‌و‌ در‌ هر‌ وقت دیگر از‌ اوقات شب ‌و‌ در‌ هر‌ ساعت از‌ ساعات روز پدر ‌و‌ مادرم را‌ از‌ یاد من‌ مبر.
و‌ مرا به‌ سبب دعایى که‌ در‌ حق ایشان مى کنم بیامرز...

ترجمه عبدالمحمد آیتی

فردا بعد از ظهر زمان آزمون ارشد الهیاته. از خاطراتی که از روز کنکور 90 یادم میاد اینه که: «باید می رفتیم دانشگاه فردوسی. با بچه های کنکوری امسال و بچه هایی که میخواستن آزمایشی کنکور بدن مثل مسعودِ عزیز و آقا جواد و... از خوابگاه راه افتادیم (هر چی به حسین گفتم تو هم ثبت نام کن گوش نداد! مورد عنایت). محل آزمون رو که پیدا کردیم چند تا از بچه ها زودتر اومده بودن و بقیه هم کم کم رسیدن، مشغول شوخی و خنده و عکس یادگاری گرفتن (!) شدیم تا بالأخره درِ سالن باز شد. اتاق و صندلی رو که پیدا کردم دیدم حاج مهدی هاشمی و آقا روح الله افتخاری و چند نفر از هم دانشکده ای های دیگه  - که الان یادم نمیاد کیا بودن - هم تو همون کلاسن. این، فضا رو راحت تر می کرد، هر چند با فضای کنکور ارشد غریبه نبودم؛ چون سال قبلش به صورت «المپیاد» با چند نفر دیگه از بچه ها شرکت کرده بودیم... خلاصه کنکور رو دادیم و یه نفس راحتی کشیدیم... بعدشم که رتبه ها و بعدم قبولی ها و...» الآنم که خدمت شماییم. می خوام بگم خیلی راحت و سریع گذشت، خیلی هم شیرین بود + هیچ وقت موقع آزمونایی مثل کنکور از خدا نمی خوام تو تمام سؤالا کمکم کنه؛ ازش میخوام کمکم کنه بتونم از همون مقدار زحمتی که کشیدم (نه حتی بیشتر) استفاده ی کامل کنم، و این که جایی قبول بشم که عاقبت به خیریم توش باشه، به قول یه کسی «فقط خدا می داند «بهترین» برای تو چگونه معنا می شود.»
برای همه ی بچه هایی که این روزا کنکور دارن به خصوص بچه های دانشکده و به خصوص تر، همه ی اونایی که التماس دعا داشتن برای کنکور (مثلاً مسلم!)، آرزوی موفقیت دارم و براشون دعا می کنم.

یه جمله ای تو دعای نوزدهم صحیفه توجهم رو جلب کرد:

وَتُرْخِصُ بِهِ الْاَسْعارَ فى جَمیعِ الَأمْصارِ
(خداوندا! ما را به بارانی سیراب کن که به وسیله ی آن)
بهای هر چیز را در همه ی شهرها ارزان کنی

تو این روزای قیمت های عجیب و غریب مایحتاج زندگی و اوضاع بازار سکه و دلار و... آمین.

امروز داشتم کلاسای «زبان قرآن» استاد دکتر علمی عزیز رو - که قبلاً یعنی سال 89 با گوشیم ضبط کرده بودم - مرور می کردم. خاطرات شیرینی دوباره مرور شد؛ شور تعلیم استاد، مطالبی که با زبان شیرین ایشون بیان می شد، از طرف دیگه، صدای خنده های آرش قرایی، شیرین زبونیای رضا احمدی و... و خیلی چیزایی که دیگه تکرار شدنی نیست، دوره ی کارشناسی هیچ وقت تکرار نمیشه. این شعر هم تقدیم به دکتر علمی عزیز:

تنت به ناز طبیبان، نیازمند مبــــــــــــــــاد
وجود نازکت آزرده ی گزند مبـــــــــــــــــــاد
سلامت همه آفــــــاق در سلامت توست
به هیچ عــــــارضه شخص تو دردمند مباد
جمال صورت و معنی ز امن صحت توست
که ظاهرت دژم و باطنت نژند مبـــــــــــــاد
در این چمن چو درآید خـــــزان به یغمائی
رهش به سرو سهی قـــــــامت بلند مباد
در آن بساط که حســــــــن تو جلوه آغازد
مجال طعنه ی بدبین و بدپسند مبــــــــاد
هر آن که روی چو ماهت به چشم بد بند
بر آتش تو به جز جــــــــــان او سپند مباد
شفا ز گفته ی شکرفشــــان حافظ جوی
که حاجتت به علاج گلاب و قند مبــــــــاد

آقا برداشته در روزنامه سرمقاله کرده که خامنه ای را بایستی – اسم نیاورده اشاره کرده – محاکمه کنیم. در سرمقاله روزنامه عصر تهران اظهار کردند که بنده را باید محاکمه کنند. چرا؟ چون بنده در فلان خطبه یا فلان مصاحبه گفتم اگر طبق نظر روحانیون دلسوز خرمشهر عمل می شد؛ آن بخش از خرمشهر سقوط نمی کرد. بسم الله محاکمه کنید... (پارسینه)
متن بالا قسمتی از خطبه های نماز جمعه ی امام خامنه ای در سال 1359 و بعد از شروع جنگه که شنیدنش خالی از لطف نیست. هر وقت صحبتای آقا رو می شنوم، به خصوص وقتی مثل جمعه ی گذشته حرفایی می زنه که همه ی محاسبات آدمای ظاهر بین و سطحی نگر رو به هم میریزه و اقتدار ایران اسلامی رو به رخ همه ی دشمنا میکشه، بیشتر به این جمله ی امام ^{(رحمه الله)} ایمان میارم که «پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به مملکت شما آسیبی نرسد.»

دانلود خطبه ی اعتراضی امام خامنه‌ای در سال 1359 - 1.61 مگابایت

چرا تو اینقدر خودتو برای امام حسین(علیه السلام) می کشی؟ امامتو دوست داری؟ یا چون امام حسین مظلوم بودن؟
ما فردا امامی داریم که دیگه مظلوم نیست. اگر کسی امام حسین را به خاطر مظلوم بودنش دوست داره من بهش خبر میدم: «فردا امام زمان(علیه السلام) را دوست نخواهی داشت.»
در روایات هست بعضیا به امام زمان اعتراض میکنن، شیعه بوده - خیلی هم «یا ابن الحسن» می گفته - اما بعد از ظهور آقا، میگه: «من شما رو قبول ندارم، شما معلوم نیست فرزند امام حسین باشی، شما فرزند پیغمبر(صلی الله علیه و آله) نیستی!»
او تا الآن امامی رو دوست داشته که قطعه قطعش کردن، امامی رو دوست داشته که لب تشنه بوده، امامی رو دوست داشته که مظلوم بوده. مثل مردم کوفه که وقتی سر امام حسین رو سپاهیان به کوفه آوردن، شروع به گریه کردن، حضرت زینب فرمود: «الآن گریه میکنید؟! حسینِ «سر به دار» خوبه؟!
به همین دلیل به گریه ی با معرفت سفارش شدیم؛ هر کس عارفانه امام حسین رو زیارت کنه بهشت بر او واجب میشه، معرفت او نتیجش در مورد امام زمان مشخص می شه.
الآن رونق دعای ندبه بالا رفته، اگر مردم همون قدر که دور خیمه ی امام حسین جمع میشن دور خیمه ی امام زمان جمع بشن، آقا ظهور میفرمایند، ولی اگه قرار باشه امام زمان تو گودی قتلگاه قرار بگیره بعد براش گریه کنیم، اگه منتظر بمونیم تا وقتی امام زمان غریب شد کمکش کنیم، امام زمان ظهور نخواهد کرد. خدا امام زمان رو وقتی میفرسته که امام، یار «دقیقه اولی» داشته باشه نه «دقیقه نوَدی».
این مطلب مربوط به سخنرانی استاد پناهیان با عنوان «امام شناسی»ـه. فایل سخنرانی رو که حدوداً 5 دقیقه است میتونید از لینک زیر دریافت کنید، آغاز ولایت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مبارک.

جامعه مهدوی (امام شناسی) - 2.2 مگابایت
سایر سخنرانی های مجموعه «جامعه مهدوی»

روایتی از خلوص نیت و توکّل امام خمینی (رحمه الله). آغاز دهه ی فجر انقلاب اسلامی بر شما مبارک.

کلیپ - 394 کیلو بایت