امروز داشتم کلاسای «زبان قرآن» استاد دکتر علمی عزیز رو - که قبلاً یعنی سال 89 با گوشیم ضبط کرده بودم - مرور می کردم. خاطرات شیرینی دوباره مرور شد؛ شور تعلیم استاد، مطالبی که با زبان شیرین ایشون بیان می شد، از طرف دیگه، صدای خنده های آرش قرایی، شیرین زبونیای رضا احمدی و... و خیلی چیزایی که دیگه تکرار شدنی نیست، دوره ی کارشناسی هیچ وقت تکرار نمیشه. این شعر هم تقدیم به دکتر علمی عزیز:

تنت به ناز طبیبان، نیازمند مبــــــــــــــــاد
وجود نازکت آزرده ی گزند مبـــــــــــــــــــاد
سلامت همه آفــــــاق در سلامت توست
به هیچ عــــــارضه شخص تو دردمند مباد
جمال صورت و معنی ز امن صحت توست
که ظاهرت دژم و باطنت نژند مبـــــــــــــاد
در این چمن چو درآید خـــــزان به یغمائی
رهش به سرو سهی قـــــــامت بلند مباد
در آن بساط که حســــــــن تو جلوه آغازد
مجال طعنه ی بدبین و بدپسند مبــــــــاد
هر آن که روی چو ماهت به چشم بد بند
بر آتش تو به جز جــــــــــان او سپند مباد
شفا ز گفته ی شکرفشــــان حافظ جوی
که حاجتت به علاج گلاب و قند مبــــــــاد