مثالی جالب برای دنیا

   ...........مثال یازدهم مثالى است که «صدوق» - علیه الرحمه - در کتاب «اکمال الدین»«» از بعضى حکما نقل کرده در خصوص حال انسان و مغرور شدن آن به دنیا، و غفلت از مرگ و ما بعد آن، و فرو رفتن به لذات فانیه. و آن این است که: حال کسى که به لذات دنیویه مشغول گردد مثل کسى است که: در چاهى عمیق به ریسمانى آویخته که داخل چاه شود، چون به وسط چاه رسد نظر کند به پائین چاه و اژدهائى بیند که دهن گشوده‏ منتظر است که این مرد به زیر آمده آن را فرو برد. و دو موش سیاه و سفید در بالاى چاه باشند و به تعجیل آن ریسمان را قطع نمایند، و آنى از بریدن آن نیاسایند. و وسط چاه، زنبورى چند، خانه کرده باشند و به دیوار چاه قدرى عسل با خاک آمیخته از ایشان مانده باشد و آن زنبورها بر آن مجتمع شده باشند و آن شخص با وجود اینکه آن اژدها را دیده و دو موش را ملاحظه نموده و مى‏داند که در اندک وقتى آن ریسمان منقطع، و طعمه اژدها خواهد شد رو به آن عسل خاک آلوده آورده مشغول لیسیدن آن شود، و با آن زنبورها زد و خورد نماید، و همه حواس خود را متوجه آن ساخته از بالا و پائین خود فراموش کند.

و این مثلى است که: هر که در آن تأمل نماید مى‏ داند که حال دنیا پرستان مطابق این است. پس اگر حکم به حماقت آن شخص نماید باید خود را هم اگر از اهل دنیا باشد بداند که احمق است. و چاه، همان خانه دنیاست. و ریسمان، رشته عمر است. و اژدهاى دهن گشوده، مرگ است. و دو موش روز و شب‏اند، که بى‏درنگ مشغول بریدن رشته عمرند. و عسل خاک آلوده، لذات دنیاست، که به هزار گونه زحمت و کدورت و الم و مصیبت آلوده است. و زنبورها، اهل روزگار، و طالبان دنیا هستند.        معراج‏ السعادة ج : 2  ص :  348