دو حدیث در رابطه با «میانه روی در عبادت»:

1) قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص‏) إِنَّ هَذَا الدِّینَ مَتِینٌ فَأَوْغِلُوا فِیهِ بِرِفْقٍ‏ وَ لَا تُکَرِّهُوا عِبَادَةَ اللَّهِ إِلَى عِبَادِ اللَّهِ فَتَکُونُوا کَالرَّاکِبِ الْمُنْبَتِ‏ الَّذِی لَا سَفَراً قَطَعَ وَ لَا ظَهْراً أَبْقَى‏؛

رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمود: همانا این دین محکم و متین است، پس با ملایمت در آن در آئید و عبادت خدا را به بندگان خدا با کراهت تحمیل نکنید تا مانند سوار درمانده‏ئى باشید که نه مسافت را پیموده و نه مرکبى بجا گذاشته (یعنى بواسطه زیادى سرعت، مرکبش در بین راه از رفتار بازمانده). (اصول کافی/ترجمه مصطفوی، ج3/ ص 137).

2) عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: لَا تُکَرِّهُوا إِلَى أَنْفُسِکُمُ الْعِبَادَةَ؛

امام صادق علیه السّلام فرمود: عبادت را بخود مکروه و ناپسند ندارید. (مقصود نهى از زیاد روى در مستحبات است، به نحوى که انسان را از شوق و نشاط بیندازد. بنده مؤمن باید تا میل و رغبت دارد به ادعیه و نمازهاى مستحب بپردازد و چون کسالت عارضش شد و افسرده گشت خود را به کار دیگرى سرگرم کند(همان آدرس قبلی).

 إن شاءالله عامل باشیم