سلام. فردا(14اسفند)ربع قرن زیستنم بر روی زمین تمام خواهد شد. باخودم که درباره فردا فکر میکنم میگم چه زیبا فرموده است مولانا:

روزها فکر من این است و همه شب سخنم*که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود *به کجا میروم آخر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا *یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم
آنچه از عالم عِلوی است من آن می گویم*رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم
مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک *چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم
کیست آن گوش که او می شنود آوازم *یا کدام است سخن می کند اندر دهنم
کیست در دیده که از دیده برون می نگرد *یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم
تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی*یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم
می وصلم بچشان تا در زندان ابد*به یکی عربده مستانه به هم درشکنم
من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم *آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم
تو مپندار که من شعر به خود می گویم*تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

و در آغاز بیست و ششمین سال زندگانی جز این نتوانم گفت که:

خاک شد هر که بر این خاک زیست* خاک چه داند که در این خاک کیست
سرانجام که باید در خاک رفت* خوشا آن کس که پاک آمد و پاک رفت.... خوشا آن کس که پاک آمد و پاک رفت.....

خدایا مرا پاک آفریدی، در مدت عمر خود به دست خود ناپاک شدم، مرا آنچنان کن که پاک با خود ببری.

برای همه شما دوستان عزیم آرزوی سلامتی و طول عمر باعزت دارم.