سلام و ادب(و به قول مدیرمون سلام و تربیت). نکته ای عرفانی از جوانی دیدم بسیار برایم آموزنده بود و جالب. درسی مهم به من در زندگیم داد.نه ادعای مذهب دارد و نه.... فقط وجودی با صفا و مومن به درگاه خدا و اخلاقی خوش و با صفادارد.

اول بشنویم از عرفا:یکی از هدیه های انسان برای آخرت خود که از این جهان به ارث می برد کظم غیظ می باشد.آیات قرآن نیز تأکید بسیاری بر کنترل عصبانیت دارد.کظم غیظ یعنی عصبانی نشدن، خشم نکردن برای سالک الی الله یک امر ضروری است. مسأله غضب برای سالک خطرناک است.یکی از عارفان به مقاماتی رسیده است به دلیل صبر در مقابل ناملایمات بوده است.سعی کنیم همدیگر را عصبانی نکنیم.(کتاب پندهای آسمانی صفحه 76)

دوم بشنویم از درس امروز: خودم که درس قرآن و معارف میگم بر اعصابم تسلط کامل ندارم. گاهی زود عصبانی میشم و ز این امر عرفانی و الهی بسیار عقب هستم. امروز کلاس زبان بودم. بچه های کلاس زبانمون خیلی باصفا و صمیمی هستند و در رأس اونها آقا سعید گل. بسیار باصفا و خوشرو و با محبت.
بعد از کلاس دیدم پیامی رو گوشیم اومده که سعید هستم مزاحم وقتتون که نیستم. گفتم بفرمایید. یعنی سعید چه کارمهمی داره؟ یعنی برای کلاس مشکلی پیش اومده. اما وقتی سعید قضیه را بهم گفت درس مهمی به من در زندگی داد. خیلی تحت تأثیر پیامش قرار گرفتم. میخواستم معذرت خواهی بکنم که جلوی شما زود عصبانی شدم  و با همکلاسی تند صحبت کردم. راستش یکباره از کوره در رفتم.من اصلا اهل عصبانی شدن نیستم و به خاطر یک مشکلی حواسم نبود از کوره در رفتم. باور کنید من که کنار سعید نشسته بودم اصلا عصبانیت ایشون را متوجه نشدم. اصلا نفهمیدم ایشون عصبانی شده. از بس ایشون خوشروست.
با خودم  گفتم خوشا به حال این جوون پاک و باصفا که مهم ترین امر دینی یعنی عصبانی نشدن را در وجود خود نهادینه کرده است. چقدر این امر برای یک جوان باید مهم باشد که.......خوشا به حال چنین جوانانی که عرفان الهی در وجودشان نهادینه شده است. خدایا من را همنشین دائمی چنین دوستانی قرار بده.

پی نوشت: قصد جسارت نداشتم. این پست را برای خودم و تشکر از آقا سعید نوشتم. چون من تا به حال عصبانیت مدیر وبلاگ و ابوالفضل و ....(یعنی بقیه شیخا) را ندیدم. اگر هم بوده همش از روی شوخی بوده. خدایا دوستان من را برایم حفظ کن.