تبریک میگم به همه ی کنکوریای دانشکده که امروز نتیجه ی زحمتاشونو گرفتن. رتبه هایی رو تا الآن شنیدم و - جز یکی دو نفر که ازشون انتظار بیشتری میرفت - واقعاً برام خوشحال کننده بود، حتی یکی دوتا از بچه ها که برای بار دوم کنکور میدادن پیشرفت فوق العاده ای داشتن و رتبه هاشون نسبت به سال پیش خیلی بهتر شده بود (بیش از هزار تا). اما بچه ها! به عنوان یه نفر که دو بار کنکورو تجربه کرده و حالا سر کلاس ارشد نشسته بهتون بگم که جایی که قبول میشید و عاقبتی که اونجا پیدا میکنید نهایتاً خواست خداست، سوای از این که به نظر خودتون رتبه ی خوبی آورده باشین یا بد. خودم بعد از پیش دانشگاهی وقتی جواب کنکورم اومد اول اصلاً از رتبم راضی نبودم، خیلی نا امید شدم، وقتی هم که نتیجه ی نهایی اومد و رفتم مشهد، با دیدن دانشکده و اوضاعی که خودتون میدونید تا حدودی ناامید شدم، اما بعد، کم کم متوجه شدم که خدا چه لطفی در حقم کرده؛ همنشینی با قرآن، همجواری با امام رضا (علیه السلام)، رفقای خوب که تو سرنوشتم خیلی تأثیر داشتن، فضای سالم و خیلی چیزای دیگه که از همین دوره برام موند، و اگه جای دیگه ای - که اون موقع شاید فکر می کردم بهتر بود - قبول میشدم الآن هیچ کدوم از اینا رو نمی داشتم و چه بسا داشته هایی رو هم از دست میدادم. از اون طرفم میشناسم کسی رو که چند سال پیش از رتبه های برتر شد و یکی از دانشگاه های تهران قبول شد، ولی خبرایی که الآن از عاقبتش بهم می رسه اصلاً خوشحال کننده نیست. میخوام بگم ما نمی فهمیم عاقبت به خیریمون رو کجا گذاشته خدا، با همه ی محاسباتی که می کنیم.
با همین رتبه ای که دارید، هر کجای دنیا که باشید، خدا همون جاست، خیلی نزدیک، با همون سنت هاش که تا حالا برقرار بوده، هواتونو داره، چه باک از گمگشتگی؟...

 پ. ن: یه تسبیح دستت میگیری، تا موقعی که نتایج نهایی اعلام بشه روزی صد بار میگی: من نمی فهمم... من نمی فهمم... من نمی فهمم... [این یه دستوره!]