از افتخارات ما و رفقا، اصرار به اقامه ی نماز به جماعت بود، و این رو در تمام اوضاع و شرایط، مکان ها و زمان ها، سختی ها و آسانی ها، غم ها و شادی ها، لودگی ها و غیر لودگی ها رعایت می نمودیم. خب به هر حال «إنّما المؤمنون... الّذین یُقیمون الصّلوة» (اینو میگن تقطیع نابجای آیه ای از قرآن کریم جهت تأیید افکار و امیال شخصی... ما اینیم دیگه!) بقیشو بشنوید از زبان تصاویر:

نمایی از اقامه ی نماز جماعت (بین دو نماز ظهر و عصر). دقت کنید همگی صف اول نشستن!

برای سلامتی اون برادری که جهت جلوگیری از ریا چهرشو پوشونده صلوات!

گفتم که، اقامه ی نماز جماعت، زمان و مکان خاصی نمیشناسه.

آقای فلانی! لطفاً به جای دوربین حواستون به خدا باشه!

گاهی وقتا تلفات هم میدادیم، معنویتو داشته باش.

حسودیت شد نه؟ اشکالی نداره، همین که آرزو کنی شبیه آدمای خوب بشی خودش یه قدم مثبته.

بعضیام که انقدر به خودشون فشار میاوردن که به ناچار باید تا نوبت بعدی نماز استراحت می کردن!

انقدر خستس که آدم عکسشو میبینه دلش کباب میشه

زحمت اتصال صفوف هم که به گردن همین بنده های خدا بود

انحراف به چپ داری برادر!

لطفاً...

لطفاً به خدا لبخند بزنید!

پ. ن: شاید ادامه داشته باشد... اگر خدا بخواهد... نماز رو می گم؛ اگه خدا نخواد...