رفقا قبل از هر چیز سلامِ حسن رو میرسونم به همتون. این پست رو هم فقط برای همین نوشتم (باقی مطلب رو نخوندید هم نخوندید)؛ آخه گفت سلام منو به همه ی بچه ها برسون از هر طریق. منم گفتم چی بهتر از این وبلاگ؛ سلامشو به همه ی آدم های مربوط و نامربوط می رسونم.
دیروز بهم زنگ زد، از کرمان. موبایل که همراش نبود، گفت شماره تو رو حفظ بودم زنگ زدم. برام غیر منتظره بود زنگ زدنش، فکر نمی کردم به این زودی صداشو بشنوم، به خصوص که نمی دونستم پیش شماره ی 341 مال کجاست، خداییش خیلی خوشحال شدم از شنیدن صدای «حسن نرم افزار». تعریف می کرد از بیداری های ساعت 4 صبح و خاموشی زدن های ساعت 9. گفتم یاد خاموشیای خوابگاه به خیر! از آموزش ها گفت، رژه رفتن، اسلحه... می گفت هر کدوم یه منطقه ی نظافت هم داریم، منطقه ی نظافت من چون رشتم الهیات بوده نمازخونه است... دیگه کم کم داشت اذون میشد تو کرمان، یعنی حدود نیم ساعت قبل از تهران. خداحافظی کردم و خدا رو برای داشتن دوستای بامعرفت و باصفام شکر.

پ. ن: حسن! نمی دونم این پست رو کی می خونی، ولی این سازمان تبلیغات جایزمونو ندادها...