از رسول اعظم(ص) رسیده است: «الدعاء جُندٌ مِن أجناد الله، مجنّد یَرُدّ القضاء بعدَ أن یبرم.» یعنی گر چه در قرآن می خوانید «و لله جنودُ السمواتِ و الارض» (فتح:4) ولی باز در قران می خوانید «و ما یعلم جنود ربک ألا هو» (مدثر:31)؛ خداوند سربازان گمنامی دارد که پیش شما شناخته شده نیست. یکی از آن سربازان گمنام خدا، دعاست. این دعا که جزء سربازان الهی است آن قدر مقتدر است که به اذن خدا قضا و قدر را بر می گرداند.
حالا نکته این است که چه کسی برای چه کسی دعا کند و چه چیزی بخواهد. رسول گرامی(ص) فرمود: «دعاء الوالد لولده کدعاء النّبی لأمته.» همانطوری که دعای پیغمبر درباره ی امتش مستجاب است ، دعای پدر درباره ی فرزند مستجاب است، و باز فرمود: «دعوتان لیس بینهما و بین الله -سبحانه و تعالی- حجاب... دعوة المظلوم، و دعوة المرء لأخیه لظهر الغیر.» فرمود: دو دسته دعاست که بین این دو دعا و اجابت خدا هیچ حجاب و پرده ای نیست: یکی دعا و نیایش انسان ستمدیده است؛ که هر مظلومی اگر بگوید یا الله، خدا اجابت می کند. دوم دعای انسان برای برادر غایبش؛ آن ها که التماس دعا می گویند و یا ما از مشکلات آن ها باخبریم...
از سویی ما یک «أسرع الإجابة» داریم و یک «أفضل الدعاء». آن دعایی که اجابتش سریع است همان است که انسان نسبت به دیگران دعا کند، و آن دعایی که فاضل ترین و بهترین دعاست، آن است که انسان نسبت به خودش دعا کند.

آیت الله جوادی آملی
به نقل از کتاب «الف؛
بریده هایی از تفسیر کلام وحی در بیان آیت الله جوادی آملی»
انتشارات میراث اهل قلم
(کتاب دانشجویی)

پ. ن: ان شاء الله روز عرفه شما رو دعا می کنیم شما هم ما رو تو دعاهاتون فراموش نکنید.

شاید جالب باشه بدونید عکسایی که به برای هر کدوم از نویسنده های وبلاگ گذاشته شده مربوط به کجا و چه موقعیه. پس به همین ترتیبی که قرار گرفتن شروع میکنم تا مروری هم باشه بر خاطراتمون.

با هم میریم به ادامه مطلب...

امام جواد علیه السلام فرمود:
بر شما باد تحصیل علم و معرفت؛
چون فراگیری آن واجب،
و بحث پیرامون ان مستحب و پرفایده است.
علم، وسیله ی کمک به دوستان و برادران،
دلیل و نشانه ی مروّت و جوانمردی،
هدیه و سرگرمی در مجالس،
همدم و رفیق انسان در مسافرت،
و انیس و مونس او در تنهایی است.

(حلیة الابرار، ج4، ص599)

شهادتشان را تسلیت عرض میکنیم.

- یکشنبه 12 شهریور 1391:
حاج وحید و بچه ها که ارشد رو مرکز کشور قبول شدن (اصفهان و تهران و قم)، پیامک زدیم: آقا بیاین حالا که همه جمعن مرکز، یه پارتی بگیریم دور هم! تازه به همراه قرص و موسیقی و... البته این اضافات پیشنهاد آقا وحید بود که بنده خب پذیرفتم، یعنی راستش تقیه کردم! (توضیحش+پیازداغ اینجاس!)

- شنبه 25 شهریور 1391:
پیامک دادم: میگم وحید پارتی هرهفته جمعه ها با حسین، نماز جمعه با نماز اضافه (همون نون اضافه)! اونم به سادگی قبول کرد و گفت مخلفاتش رو شب جمعه تدارک ببینیم اینجوری نماز جمعه بیشتر حال میده. ما بازم گفتیم باشه!!!

- جمعه 14 مهر 1391:
قرارمون شد ساعت یازده و سی دقیقه، درب جنوبی دانشگاه تهران... و نماز جمعه ای به امامت آیت الله خاتمی...
و اینطوری بود که وحید توسط ما اغفال شد...

پ. ن 1: کلاً شوخی بود. هیچ برداشتی رو جدی نگیرید.
پ. ن 2: جای شما خالی امروز ناهار مهمون حاج وحید بودیم، دو دوست قدیمی رو بعد از مدتها دیدیم.

کانَ لی فیما مَضَى أَخٌ فی اللَّهِ، وَ کانَ یُعْظِمُهُ فی عَیْنی صِغَرُ الدُّنْیا فی عَیْنِهِ، وَ کانَ خارِجاً مِنْ سُلْطانِ بَطْنِهِ، فَلا یَشْتَهی ما لا یَجِدُ وَ لا یُکْثِرُ إِذا وَجَدَ، وَ کانَ أَکْثَرَ دَهْرِهِ صامِتاً، فَإنْ قالَ بَذَّ الْقائِلینَ وَ نَقَعَ غَلیلَ السّائِلینَ، وَ کانَ ضَعیفاً مُسْتَضْعَفاً، فَإِنْ جاءَ الْجِدُّ فَهُوَ لَیْثُ غابٍ وَ صِلُّ وادٍ، لا یُدْلی بِحُجَّةٍ حَتَّى یَأْتیَ قاضیاً، وَ کانَ لا یَلومُ أَحَداً عَلَى ما یَجِدُ الْعُذْرَ فی مِثْلِهِ حَتَّى یَسْمَعَ اعْتِذارَهُ، وَ کانَ لا یَشْکو وَجَعاً إِلّا عِنْدَ بُرْئِهِ، وَ کانَ یَقولُ ما یَفْعَلُ وَ لا یَقولُ ما لا یَفْعَلُ، وَ کانَ إِذا غُلِبَ عَلَى الْکَلامِ لَمْ یُغْلَبْ عَلَى السُّکوتِ، وَ کانَ عَلَى ما یَسْمَعُ أَحْرَصَ مِنْهُ عَلَى أَنْ یَتَکَلَّمَ، وَ کانَ إِذا بَدَهَهُ أَمْرانِ یَنْظُرُ أَیُّهُما أَقْرَبُ إِلَى الْهَوَى فَیُخالِفُهُ.
فَعَلَیْکُمْ بِهذِهِ الْخَلائِقِ فَالْزَموها وَ تَنافَسوا فیها فَإِنْ لَمْ تَسْتَطیعوها فَاعْلَموا أَنَّ أَخْذَ الْقَلیلِ خَیْرٌ مِنْ تَرْکِ الْکَثیر.

در گذشته مرا برادرى بود که در راه خدا برادریم می نمود. خردى دنیا در دیده‏اش وى را در چشم من بزرگ می داشت، و شکم بر او سلطه‏اى نداشت، پس آنچه نمی یافت آرزو نمی کرد و آنچه را می یافت فراوان به کار نمی برد. بیشتر روزهایش را خاموش می ماند، و اگر سخن می گفت گویندگان را از سخن می ماند و تشنگى پرسندگان را فرو می نشاند. افتاده بود و در دیده‏ها ناتوان، و به هنگام کار چون شیر بیشه و مار بیابان. تا نزد قاضى نمی رفت حجّت نمی آورد و کسى را که عذرى داشت سرزنش نمی نمود، تا عذرش را می شنود. از درد شکوه نمی نمود مگر آنگاه که بهبود یافته بود. آنچه را می کرد می گفت و بدانچه نمی کرد دهان نمی گشود. اگر با او جدال می کردند خاموشى می گزید و اگر در گفتار بر او پیروز می شدند، در خاموشى مغلوب نمی گردید. بر آنچه می شنود حریصتر بود تا آنچه گوید، و گاهى که او را دو کار پیش می آمد می نگریست که کدام به خواهش نفس نزدیکتر است تا راه مخالف آن را پوید.
بر شما باد چنین خصلتها را یافتن و در به دست آوردنش بر یکدیگر پیشى گرفتن. و اگر نتوانستید، بدانید که اندک را به دست آوردن بهتر تا همه را واگذاردن.

[نهج البلاغه، حکمت 289، ترجمه استاد شهیدی]

پ. ن: در شرح نهج البلاغه ی ابن ابی الحدید جلد 19 صفحه 183 در مورد شخص مورد اشاره ی حضرت آمده:
- برخی گویند منظور حضرت پیامبر (ص) است اما عده ای مخالفت کرده اند، چرا که این وصف در شمار صفات پیامبر(ص) نقل نشده است: « وَ کانَ ضَعیفاً مُسْتَضْعَفاً؛ افتاده بود و در دیده‏ها ناتوان.»
- برخی گویند او ابوذر غفاری است، اما عده ای این وصف را در شمار صفات او نمی دانند: « فَإِنْ جاءَ الْجِدُّ فَهُوَ لَیْثُ غابٍ وَ صِلُّ وادٍ؛ به هنگام کار چون شیر بیشه و مار بیابان. (کنایه از شجاعت و دلیری)»
- برخی گویند او مقداد بن عمرو معروف به مقداد اسود از شیعیان حضرت است.
- و بالأخره برخی می گویند حضرت به شخص خاصی اشاره ندارد و قصد ایشان ارائه ی الگوست، همانگونه که در کلام عرب چنین چیزی رایج است.
ابن ابی الحدید قول آخر را ترجیح می دهد.

امام رضا علیه‏ السلام :
أفضَلُ العَقلِ مَعرِفَةُ الإنسانِ نَفسَهُ؛
برترین خرد، خود شناسى انسان است.
بحار الأنوار: ج78، ص352، ح9

مرقدت ضرب المثل هـــــــــای مرا تغییر داد
هرکه بامش بیش برفش نه... کبوتر بیشتر

ولادت آقامون رو به همه تبریک میگم. ان شاء الله به زودی قسمت بشه هممون دوباره مشرف بشیم حرم باصفای آقا... با زیارت جامعه کبیره... السلام علیکم یا اولیاء الرحمة...

وبلاگ ما برای دور هم نگه داشتن دوستان قدیمی به وجود اومد، در این بین سعی کردیم چیزایی هم دستگیر مخاطبای دیگه بشه. اما اگه این وسط قرار باشه بعضی بیننده ها بیان و چیزایی بنویسن که نه در شأن خودشونه و نه دوستای ما، یه کم فکر میکنیم فضا نامناسب بشه. پس خواهش میکنیم چیزهایی رو که خودتون بهتر میدونید رعایت کنید... خواهش میکنیم!
نظراتی که به این موضوع توجه نکنن عمومی نمیشه.
متشکرم.
این پست تا دو روز ثابت خواهد ماند. لطفاً فعلاً دوستان پست دیگه ای رو ثابت نکنن.

درس «زبانِ قرآن» داشتیم با جناب استاد علمی. اواسط دی ماه 89 بود و آخرایِ ترمِ آخر (یعنی 7)... و ما عاشقانِ علم و دانش همچنان به کلاس می آمدیم... (و این داستان همچنان ادامه دارد...)

پ. ن. 1: نشون به اون نشون که کلاس به دلیل قلّت تعداد توی دفتر جناب استاد برگزار شد.
پ. ن. 2: بنده عکاس قضیه هستم!
پ. ن. 3: این «بچه مثبت» با اون «بچه مثبت» سردرِ وبلاگ فرق میکنه ها! (دقت کنید.)

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

ما الْتَقى مُؤْمِنانِ قَطُّ إِلَّا کَانَ أَفْضَلُهُما أَشَدَّهُما حُبّاً لِأَخیه.‏
(اصول کافی، جلد 2، صفحه 127)
هرگز دو مؤمن با یکدیگر دیدار نمی کنند مگر این که
آن یک که دیگری را بیشتر دوست دارد برتر است.

همیشه شرمنده ی لطف دوستان بودم که از من اونطور تعریف می کنن که خودشون شایسته ترن به اون.
از وحید خان و همه ی دوستانِ جان ممنونم. از خدا سربلندی و عاقبت به خیری برای همتون درخواست میکنم. قلبی لدیکم و ماچی لپیکم!