ای تجلّی صفات همه ی برترها
چقدر سخت بود رفتن پیغمبرها
قد من خم شده تا خوش قد و بالا شده ای
چون که عشق پدران نیست کم از مادرها
پسرم! می روی، امّا پدری هم داری
نظری گاه بیندار به پشت سرها
سر راهت پسرم تا در آن خیمه برو
شاید آرام بگیرند کمی خواهرها
بهتر این است که بالای سر اسماعیل
همه باشند و نباشند فقط هاجرها
مادرت نیست اگر، مادر سقّا هم نیست
عمّه ات هست به جای همه ی مادرها
حال که آب ندارند برای لب تو
بهتر این است که غارت شود انگشترها
زودتر از همه ی آماده شدی، یعنی که:
«آن چنان خسته نگشته ست تن لشگرها
آن چنان کهنه نگشته ست سم مرکب ها
آن چنان کُند نگشته ست لب خنجرها»
چه کنم با تو و این ریخت و پاشی که شده
چه کنم با تو و با بردن این پیکرها
آیه ات بخش شده آینه ات پخش شده
علیِ اکبر من شد علیِ اکبرها
گیرم از یک طرفی نیز بلندت کردم
بر زمین باز بماند طرف دیگرها
با عبای نبوی کار کمی راحت شد
وَر نه سخت است تکان دادن پیغمبرها

علی اکبر لطیفیان

دست من و تو نیست اگــر عاشقش شدیم

خیلی حسین^(ع) زحمت ما را کشیده است

اتّقوا من مواضع التّهَم... آشیخ تو هم، آنتی شیخ تو هم!!!

حتماً یادتون هست نمازجمعه ی مشهد که میرفتیم، آیت الله علم الهدی همیشه خطبه رو با این مقدمه شروع میکردن:

الحمد لله المتفرّد بالکبریاء، و أشهد أنّه المتوحّد بتدبیر الأرض و السماء.
و أشهد أنّ محمدٍ المبعوث رحمةٌ للوراء، اکمل الاُمناء، و افضل السفراء، و خاتم الانبیاء.
و أشهد أنّ أمیرالمؤمنین علیّ بن أبی طالب و أولاده المعصومین هم المهجة البیضاء، و مُنقِذ البشر من الضلالة و العمی.
اللّهم بلّغ مولانا صاحب الزمان، صلوات الله علیه عن جمیع المؤمنین و المؤمنات فی مشارق الارض و مغاربها، سهلها و جبلها و بَرّها و بحرها - حیّهم و میّتهم - و عنّا و عن والدینا من الصلوات و التحیّات زنة عرش الله و مداد کلماته و منتها رضاه و عدد ما أحصاه کتابه، و أحاط به علمه. اللّهم إنّا نُجَدّد له فی هذا الیوم و فی کل یومٍ عهدًا و عقدًا و بیعة له فی رقابنا. اللّهم کما شرّفتنا بهذا التشریف، و فضّلتنا بهذه الفضیلة، و خصصتَنا بهذه النّعمة، فَصَلّ علی مولانا و سیّدنا صاحب الزمان، و اجعلْنا من انصاره و اعوانه و الذّابّین عنه و المستشهدین بین یدیه - طائعین غیر مکرهین، فی الصفّ الذی نعتَّ أهله فی کتابک و قلت صفًّا کأنهم بنیانٌ مرصوص - علی طاعتک و طاعة رسولک و آله علیهم السلام. اللّهم هذه بیعة له فی أعناقنا إلی یوم القیامة.
عبادَ الله! أوصیکم و أوصی نفسی بتقوی الله...

من که اصلاً به عشق همین میرفتم! خیلی متن قشتگیه. تا اونجا که من دیدم، ترکیبیه از چند متن مثل قرآن و زیارت جامعه کبیره و دعای عهد و... (اگه شما اطلاعات بیشتری دارید حتماً ما رو بی نصیب نذارید.) یه روزم دو تا عرب صف جلوی من نشسته بودن، یکیشون انگار به اون یکی در مورد فارسی بودن خطبه یه چیزی گفت، اون یکی بهش جواب داد و به مقدمه ی عربی خطبه اشاره کرد، مثل این که خیلی خوشش اومده بود.
خلاصه اینم خاطره ی ماندگاریه از روزهای حرم. یادش به خیر - احمد حتماً یادشه - مجتبی هم سعی میکرد با لحن آیت الله علم الهدی تکرار کنه: الحمد لله المتفرّد بالکبریاء...

مهرماه 89 بود و برای تفریح جمع شدیم و کلّهم اجمعین رفتیم «اَخلَمَد»، البته در معیّت حاج آقای فرخنده نژاد و آقا سیّد - که هردو اون موقع از کارمندای دانشکده بودن -. جای شما خالی خوش گذشت و باخاطرات خوشی هم برگشتیم. از خاطرات اون موقع این که:
شب که برگشتیم طبق معمول با حسین تصمیم گرفتیم یه چیزی از خودمون تولید کنیم بدیم ملت حالشو ببرن! گفتیم بشینیم یه گزارشک تصویری بنویسیم. نصفه شب بود البته... مینوشتیم و میخندیدیم نصفه شبی. از جمله عکسای انتخابی - که در کل 8 تا بود - همین تصویر بالاس! اینو گذاشتیم و دور کلّه ی آقا سیّدم که در حال میل فرمودن غذا هستن یه دایره ی قرمز کشیدیم. زیر عکسم نوشتیم: «خوش میگذره!» فرداشم رفتیم چسبوندیمش تو برد. بعد از ساعت یا شایدم دقایقی که ملت اومدن و خوندن و البته حالشم بردن، آقای مظاهری اومدن و با اشاره به این عکس توصیه کردن مطلبو برداریم. ما هم البت کمی دلخور شدیم از این برخورد ولی بالأخره برداشتیمش...
چیزی که توی این رفتار به نظرم جالب و ستودنی اومد حمایت آقای مظاهری از همکارش بود؛ وقتی دید ممکنه با این تصویر، آقا سیّد کمی - به اصطلاح ما - «مورد عنایت» قرار بگیره واکنش نشون داد و ازش جلوگیری کرد.
این خاطره همیشه یادم میمونه...

أَنا وَضَعْتُ فی الصِّغَرِ بِکَلاکِلِ الْعَرَبِ، وَ کَسَرْتُ نَواجِمَ قُرونِ رَبیعَةَ وَ مُضَرَ، وَ قَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعی مِنْ رَسولِ اللَّهِ (ص) بِالْقَرابَةِ الْقَریبَةِ وَ الْمَنْزِلَةِ الْخَصیصَةِ...‏

من بزرگان عرب رو در کوچکی به خاک نشاندم، من شاخ بزرگان ربیعه و مُضَر رو در هم شکستم، شما میدونید من با پیغمبر(ص) چه رابطه ای داشتم...

بشنوید ترجمه و توضیح بخشی از خطبه ی قاصعه و ماجرای درخواست قریش از پیامبر اکرم(ص) برای معجزه رو از زبان استاد عزیز، جناب دکتر علمی، که مربوطه به کلاس نهج البلاغه ی سال 89.
یادم نمیره اشکهای استاد رو موقع خوندن عبارات حضرت امیر.

خطبه قاصعه - 1 مگابایت

پ. ن 1: خطبه ی قاصعه خطبه ی 234 نهج البلاغس که با عبارت «لحمد لله الذی لَبِسَ العزَّ والکبریاء» شروع میشه.
پ. ن 2: عکس مربوط به این کلاس نیست.

غدیر کربلای عوام بود و کربلا، غدیر خواص؛
در غدیر با این که بیعت گرفته شد، جفا شد
ولی در کربلا با این که بیعت برداشته شد، وفا ماند.

عیدتون مبارک

پ. ن: تنش سلامت ولی... ما نیز خواهیم مرد...

اینم عیدی ما به شما. بله درست میفرمایین، بیشتر از 50 تومن می ارزه! ان شاء الله که همیشه شاد باشید.

پ. ن: یه کم تأخیر شد ولی تقصیر ما نبود؛ مثل اینکه این پارسی بلاگ شوخیش گرفته!!!