قرار نبوده تا نم باران زد،دست پاچه شویم و زود چتری از جنس پلاستیک روی سر‌ بگیریم مبادا مثل کلوخ آب شویم. قرار نبوده این قدر دور شویم و مصنوعی.ناخن های مصنوعی،خنده های مصنوعی،آواز‌های مصنوعی،دغدغه های مصنوعی...هر چه فکر می‌کنم می‌بینم قرار نبودهما این چنین با بغل دستی هایمان در رقابت های تنگانگ باشیم تا اثبات کنیم موجود بهتری هستیم       این همه مسابقه و مقام و رتبه و دندان به هم نشان دادن برای چیست؟ قرار نبوده همه از دم درس خوانده بشویم،از دم دکترا به دست بر روی زمین خدا راه برویم، بعید می دانم راه تعالی بشری از دانشگاه ها و مدرک های ما رد بشود. باید کسی هم باشد که گوسفندها را هی کند،دراز بکشد نی لبک بزندبا سوز هم بزند و عاقبت هم یک روز در همان هیات چوپانی به پیامبری مبعوث شود. یک کاوه لازم است که آهنگری کند که درفش داشته باشدکه به حرمت عدل از جا برخیزد و حرکت کند. قرار نبوده این ‌همه در محاصره سیمان و آهن،طبقه روی طبقه برویم بالا، قرار نبوده این تعداد میز و صندلی‌ِ کارمندی روی زمین وجود داشته باشد، بی شک این همه کامپیوتر...و پشت های غوز کرده آدم های ماسیده در هیچ کجای خلقت لحاظ نشده بوده...تا به حال بیل زده‌اید؟ باغچه هرس کرده‌اید؟آلبالو و انار چیده‌اید؟کلاً خسته از یک روز کار یَدی به رختخواب رفته‌اید؟آخ که با هیچ خواب دیگری قابل مقایسه نیست. این چشم ها برای نور مهتاب یا نور ستارگان کویر،‌برای دیدن رنگ زرد گل آفتابگردان برای خیره شدن به جاریِ آب شاید،اما برای ساعت پشت ساعت،روز پشت روز، شب پشت شب خیره ماندن به نور مهتابی مانیتورها آفریده نشده‌اند. قرار نبوده خروس ها دیگر به هیچ کار نیایندو ساعت های دیجیتال به ‌جایشان صبح خوانی کنند. آواز جیرجیرک های شب نشین حکمتی داشته حتماً، که شاید لالایی طبیعت باشدبرای به خواب رفتن‌ ما تا قرص خواب‌ لازم نشویم و این طور شب تا صبح پرپر زدن اپیدمی نشود.من فکر می‌کنم قرار نبوده کار کردن، جز بر طرف کردن غم نان،بشود همه دار و ندار زندگی مان،همه دغدغه‌زنده بودن مان.  قرار نبوده کنار هم بودن و زاد و ولد کردن، این همه قانون مدنی عجیب و غریبو دادگاه و مهر و حضانت و نفقه و زندان و گروکشی و ضعف اعصاب داشته باشد. قرار نبوده این طور از آسمان دور باشیم و سی‌ سال بگذرد از عمر‌مان و یک شب هم زیر طاق ستاره ها نخوابیده باشیم.  قرار نبوده کرِم ضد آفتاب بسازیم تا بر علیه خورشید عالم تاب و گرما و محبتش،زره بگیریم و جنگ کنیم.  قرار نبوده چهل سال از زندگی رد کنیماما کف پایمان یک بار هم بی واسطه کفش لاستیکی یا چرمییک مسافت صد متری را با زمین معاشرت نکرده باشد. قرار نبوده من از اینجا و شما از آنجا،صورتک زرد به نشانه دوست داشتن برای هم بفرستیم... چیز زیادی از زندگی نمی‌دانم،اما همین قدر می‌دانم که این ‌همه قرار نبوده ای که برخلافشان اتفاق افتاده، همگی مان را آشفته‌ و سردرگم کرده...آنقدر که فقط می‌دانیم خوب نیستیم،از هیچ چیز راضی نیستیم،اما سر در نمی‌آوریم چرا.........................

دوستان، آقای طیبی عزیز زنگ زدن حال و احوالی پرسیدن و گفتن: «به همه ی دوستان سلام برسون.»

گفتم امانتی دستم نمونه سلام رو ابلاغ کنم.

خدا ایشون و خانوادشون رو سلامت و پیروز بدارد. آمین.

امروز با خبر شدیم مادربزرگ دوستمون صادق بادوست به رحمت خدا رفتن. از خداوند متعال، برای این مادر بزرگ از دست رفته طلب آمرزش و برای خانوادشون صبر و اجر بسیار طلب می کنیم.

هدیه کنیم به ایشون سوره ی حمد و صلوات.

چند وقت پیش از دوستان خواسته بودم آخرین تصاویرشون رو برام بفرستن که یک گزارشی از آخرین احوالاتشون رو اینجا به معرض نمایش بذاریم؛ یه چیزی تو مایه های اون که وحید گذاشته بود، البته به صورت تصویری.
خب استقبال نسبتاً خوبی شد و عکسای قابل توجهی به دستم رسید،البته بعضیا اینترنت دم دستشون نبود و چند نفری هم افتخار ندادن (حالا نمیگیم ناز کردن!). به علت تعداد زیاد عکسا، این مطلبو در چند قسمت ارائه خواهیم نُمود. به ترتیب عکسای ارسال شده:

ادامه مطلب...

وقتی بساط گریه مهیا نمی شود
وقتی که بغض بین گلو جا نمی شود

 وقتی تمام شب به در خانه کریم
در می زند گدا و دری وا نمی شود

وقتی کسی ز غربت و از درد بی کسی
سر می زند به کوه و دیوانه می شود

وقتی جواب دل مجنون بی قرار
آید ز سمت خانه ی لیلا نمی شود

وقتی به دور بستر مرگ دلت همه
گویند خوب می شود اما نمی شود

وقتی پس از معاینه ها گویدت طبیب
این قلب مرده است مداوا نمی شود

یک راه مانده بهر تو آن هم زیارت است
مشهد برو که کار تو اینجا نمی شود.

از همه دوستان عزیزم حلالیت می طلبم.انشاالله بتونم در حد توان خود خوبی ها و زحماتی که برای بنده متحمل شدید را جبران کنم.

وقتی واقعا دلت میگیره، حال خوشی بهت دست میده، احساس دلتنگی و غریبی میکنی صدای قلبت را که بشنوی با خودش میگه:
می روم افتان و خیزان، از دل بن بست ها
جاده ای پیداکنم تا جست وجوی کربلا
یادش بخیر سال گذشته چنین روزی 18 شهریور با بچه ها رفتیم کربلا.

 

 کی می خواد خدا دوستش داشته باشه؟؟

یه راه اینه.....

«محبت و دوستى من نسبت به کسانى که فقط به انگیزه رضاى من ‏به یکدیگر مهر مى ‏ورزند، حتمى است.»

امام زین العابدین- علیه‏السّلام- مى‏ فرماید:
«آن گاه که خداى بزرگ همه را گردآورد، گوینده ‏اى به پاخاسته، ندایى در مى ‏دهد که مردم مى ‏شنوند. مى ‏گوید: «کجا هستند آنان که در رضاى خدا یکدیگر را دوست مى‏ داشتند؟»، پس از میان مردمان عده‏ اى سربلند مى کنند. به آن‏ها گفته مى ‏شود: «بى حساب روانه بهشت شوید.»

فرشتگان آن‏ها را درمى‏ یابند و مى ‏گویند: «به کجا مى ‏روید؟» مى ‏گویند: «بى‏ حساب به سمت بهشت!» مى‏ گویند: «شما کدام دسته از مردمانید؟» مى‏ گویند: «ما دوستان هم‏دل در رضاى خدا هستیم». مى‏ گویند: «عمل شما چه بوده است؟» مى‏ گویند: «ما در راه رضاى خدا دوست مى‏ داشتیم و در راه رضاى او دشمنى مى‏ ورزیدیم.» مى‏ گویند: «چه خوب پاداشى است پاداش آن‏ها که چنین عمل کردند.» 

 

انشاالله ما هم دسته جمعی بریم بهشت

سلام بر شما. امام علی علیه السلام در کتاب شریف نهج البلاغه حکمت12می فرمایند:

«أَعْجَزُ النَّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکْتِسَابِ الاْخْوَانِ، وَأَعْجَزُ مِنْهُ مَنْ ضَیَّعَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ مِنْهُمْ»
ناتوان ترین مردم کسی است که نتواند دوستی برای خود انتخاب کند و ناتوان تر از او کسی است که دوست خوبی را که به دست آورده، از دست بدهد.
خدا را شکر یکی از نعمت ها و الطاف الهی  در دوران زندگیم وجود دوستان و برادران بسیار خوب و اهل دل و باصفاست.به خصوص دوستان دوران دانشجویی و شیخا و نمکی ها و .... 
وجود یک دوست خوب در زندگی شاید بتونه مسیر زندگی را به کلی تغییر بده و در مسیر پیشرفت و تعالی قرار بده.(این از حکمت های خودم بودا) 

طیفی از دوستان خوبم اهل اراک هستند که واقعا وجودشون مایه خیر و برکت و خوبیست.

*جناب مهندس محمدرضا مزرعی(مدیر کل شیخا و عضو فعال مجمع تشخیص مصلحت شیخا)(اولین دوست و البته استاد اراکی الاصل ما)
*دکتر محمدرضا محبیان که آشنایی با ایشون واقعا نقطه عطفی تو زندگی ما بوده و وجودشون مایه خیر و برکت(اینم سایت آقای دکتر:http://accupuncture.blogfa.com/)(البته ایشون مهندس هم هستند)
*مهندس احسان احمدی(استاد انتقال حس خوب و معنوی به انسان) آشنایی با ایشون باعث دریافت حس های عجیب و متوالی در زندگی ما شده است.
*مهندس ارسنجلانی(حافظ محترم کل قرآن و از فعالین قرآنی ) که آشنایی و تعامل با ایشون  برای بنده افتخاراست.
*جناب مهدی اکبری که در دوران دانشجویی گهگاهی محضر ایشون عرض ادب می کردیم ولی خب متاسقانه مدتیست به دلیل کم توفیقی با ایشون رابطه ای ندارم.

*و اما چندروزیست یکی از بچه های باصفای اراک افتخار دادن و بنده توفیق آشنایی با ایشون را داشتم.بسیار اهل دل و باصفا.حسن پولادوند که فوق العاده اهل دل، اهل هنر و اهل ذوق و شعر و قرآن هستند.انشاالله خدا ایشون را هم برای ما حفظ کنه.

*خدایا ما(ما نه من... یادش بخیر) که آدم حسابی نیستیم اما همه دوستان خوبم را حفظ بفرما و بر شمارشان بیفزای.
*بنده نسبت به همه دوستان ارادت خاصی دارم و چون این دوست عزیز و جدید ما اهل اراک هستند از اهل اراک نام بردم والا همه دوستان اهل دل و باصفا و مهربان هستند.همه دوستان اهل مشهد و خراسان و شمال و آذربایجان و تهران و اصفهان و اهواز و شیراز و طبس و کرمان و جنوب و کبودرآهنگ.(تقدیم به همه دوستان)

 

«صدا زدن تو عبادت من»