بخشی از خاطرات ما و دوستان، به اوقات نماز و نماز جماعت و حواشی اون اختصاص داره. الغرض؛ یه مسجدی بود نزدیک خوابگاه، نقلی و باصفا؛ به نام «مسجد و حسینیه ی اخَوان»، تو خیابون گلستان. معمولاً - به خصوص اواخر دوران خوب کارشناسی - نماز مغرب و عشا فرصت میشد که با دوستان بریم این مسجد، ظهرا که دانشکده بودیم، صبحا رو هم که دیگه نگو! حالا چندتا عکس پیدا کردم درباره ی همین خاطرات. با هم ببینیم:

این سردر مسجده، بلند و قشنگ

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم:
مساجد، بازارى از بازارهاى آخرت است که در آن بر سفره آمرزش مى نشینند
و هدیه آن بهشت است.
بحارالانوار، ج 84، ص 4

اینو حتماً یادتونه؛ پسرک قندفروش! خیلی باحال بود

امام صادق علیه السلام:
چون فرزندى وضو و نماز را یاد گیرد، خداوند پدر و مادر او را مى آمرزد، ان شاء الله.
وسائل الشیعه، جلد 3، صفحه 13

خدا رو شکر که ما رو با نمازخونا همنشین کرد.

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم:
کسی که در نماز جماعت با ایمان و قصد پاک و خشنودی خداداخل شود،
اعمال خود را از سر گیرد. (یعنی گناهانش بخشیده می شود)
ثواب الاعمال، ص 87

عکس یادگاری دوستان، پیاده رو جلو مسجد

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم:
علامت و نشانه ایمان نماز است.
شهاب الاخبار، ص 59

و اما عکس آخر، تو راه برگشت به خوابگاه، حاج آقامصطفی و حاج قاسم

امام علی علیه السلام:
کسانی که برادریشان در راه خدا است، دوستیشان جاودان است؛
چون علت آن جاودان است.
غررالحکم، باب الاخوة، ح12

خدا ما رو در دنیا و آخرت با اهل مسجد محشور کنه، بلند بگو آمین.