لطف خدا بود که به وسیله ی پدر باعث شد تو علم کامپیوتر و ما یتعلق به دستی بر آتش داشته باشم، و همین موجب می شد که تو دانشکده موردِ مراجعه باشم، که باز همینم لطف خدا بود. به همین بهانه ها بود که ما به پشت میزهای مختلف دانشکده راه پیدا کردیم و همه رو یک به یک امتحان نمودیم. البته خودمونیم... هیچ کدوم به اندازه ی میز بسیج - که سنگر ثابت ما بود و پشت اون سه فرمانده رو به خودمون دیدیم - لذت نداشت، با اون بچه های بسیجی شاد و باحال، که خداییش همشون برعکس من بی ریا بودن.
اما یکی از میزایی که ما به اونطرفش راه پیدا کردیم میز معاون آموزش دانشکده، جناب استاد عزیز و مهربان موسوی شوشتری بود. پشت اون میز شلوغ و پر از پرونده و نامه و مجله و... ، خیلی چیزا برای یاد گرفتن وجود داشت؛ لبخند، سادگی، زود سر کار اومدن، دیر رفتن، دغدغه ی کار مردم رو داشتن، تشکر از کوچیکترین کاری که دیگران برات میکنن، تواضع مثال زدنی و البته توجه به «وفانکردن میز»:
لبه ی میز استاد، سمتی که خودشون میشینن دو تا کاغذ مستطیل شکل چسبونده شده، رو یکیشون که معلومه با دستخط آروم و نسبتاً درشت خود استاده، نوشته شده بود:

هزار میز ریاست
          به آن نمی ارزد
                    که خادمی ز در آید
                              که خان تو معزولی

اون یکی که جمله ی جدیدی برام بود و هر بار به ترجمش فکر می کردم و البته بدون اعراب نوشته شده، این بود:

هذا لِمَن یَموتُ کَثیر

میگم: یعنی چی استاد؟
میگه:

این، برای «کسی که می میرد» زیاد است...

مطلب مرتبط: لبخند تو را، چند صباحی است ندیدم...